Afgelopen week trok een klant die een van onze winkelwagens aan het inwrijven was met ontsmettingsmiddel mijn aandacht. Ik zag haar handschoentjes aantrekken, om vervolgens met een 'schone' winkelwagen en 'volledig beschermd' haar winkelronde te beginnen.
Lang geleden leefden er in een groot bos een kikker en een schorpioen. Op gepaste afstand van elkaar. Totdat een grote brand hen verdreef naar de rand van het bos, waar een brede rivier tussen hen en een veilig heenkomen in lag. Geen probleem voor de kikker natuurlijk, maar onoverkomelijk voor de schorpioen.
Vrijwel iedereen kent het oude verhaal van de onfortuinlijke koning Midas, die als dank voor het redden van een Griekse god één wens mocht doen. 'Laat dan alles wat ik aanraak in goud veranderen', wenste hij. Om er niet veel later achter te komen dat het toch wel verrekte onhandig is dat alles wat je daarna aanraakt daadwerkelijk in goud verandert. De moraal van het verhaal: pas op met wat je wenst!
Bij de term Zwarte Zaterdag hebben de meesten van ons direct een beeld. We zien een lange rij auto's stilstaan voor een tolpoortje op een Zuid-Franse snelweg. Het is hoogzomer en snikheet. Achter het stuur een vermoeide ouder en op de achterbank een stel chagrijnige kinderen, al dan niet ruziënd. We houden de moed er in en beginnen schijnbaar onvermoeid het zesde potje autobingo van de dag… De vraag is: wie verliest straks het eerst z'n geduld?
Je hebt ze ertussen lopen, van die klanten die altijd kritisch zijn. Gedreven door een bovengemiddeld ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel of door een bijna onuitputtelijke bron van negativisme grijpen ze iedere kans aan om je haarfijn op al je tekortkomingen en fouten te wijzen. En toegegeven, dat zijn er nogal wat iedere week.
Er is weer wat te doen rond arbeidswetgeving. Waren we net een beetje gewend aan (en bekomen van) de Wet Werk en Zekerheid, worden we in 2020 al weer geconfronteerd met de Wet Arbeidsmarkt in Balans. Het doel van dit pakket maatregelen? Nog meer reguleren en de kosten van (tijdelijke) werkeloosheid en verzuim zoveel mogelijk neerleggen bij de werkgevers.
Stel je voor dat je gebeten wordt door een grote hond. Waar word je dan liever gebeten? In je arm of in je been? Mijn jonge kinderen leggen mij regelmatig dit soort filosofische vraagstukken voor. Het is telkens een waar dilemma, want ik móet kiezen. Het antwoord 'Nou, eh… liever geen van beide' wordt bij ons thuis niet geaccepteerd. En die kindjes kunnen vreselijk vasthoudend zijn!
De klant wil het! Dat is een veel gehoord argument om de keuzes te verantwoorden, die in onze branche worden gemaakt. Meer assortiment, meer verpakkingsvarianten, meer luxe, meer openingsuren, meer online, meer mvo, meer voordeel… Aan die onstilbare behoefte aan 'meer' kleven helaas ook wat nadelen. Het werkt verspilling in de hand, om er maar eens één te noemen.
Vlees moet op rantsoen, zo kopte De Telegraaf afgelopen week. We mogen straks nog maximaal twee gehaktballen per week als het aan de opstellers van het klimaatakkoord ligt.
